EMBΛHMATIKEΣ ΜΟΡΦΕΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΟΚ Χρειάζονται τόμοι για να καταγράψει κανείς τη μυθιστορηματική ζωή της, που ήταν γεμάτη μετακινήσεις, διακυμάνσεις, κακουχίες, διώξεις, συγκινήσεις. Από τη Μυτιλήνη στη Λεμεσό, την Ουγγαρία, τη Σοβιετική Ένωση, την Αγγλία, τη Γαλλία. Έζησε έντονα, δημι- ούργησε με πάθος και συνέδεσε τη ζωή της με το θέατρο και τον κινηματογράφο σε πολλές χώρες. Ψημένη, πολύπειρη και πρωτοπόρα ήδη στα τριάντα πέντε της, συντάχθηκε στην προσπάθεια για δημιουργία κρατικού θεάτρου στην ιδιαίτερη πατρίδα της, και ήδη το 1971 ερμήνευε την Κασσάνδρα στην παράσταση-ορόσημο του Αγαμέμνονα. Τα κρίσιμα πρώτα πέντε χρόνια είχε έντονη παρουσία σε πολλές παραγωγές, αλλά η μεγάλη της συμβολή ήταν ότι υπήρξε η πρώτη γυναίκα που σκηνοθέτησε στον ΘΟΚ. Το «άβατο» έσπασε με τον Παπουτσωμένο γάτο το 1976, με πρω- ταγωνιστή τον Αντώνη Κατσαρή. Τη σημασία εκείνης της παρά- στασης διπλασιάζει το γεγονός ότι σηματοδοτούσε παράλληλα τη γέννηση επαγγελματικής Παιδικής Σκηνής. Η Μόνικα Βασιλεί - ου, που είχε εκπαιδευτεί στη Μόσχα, την Τασκένδη και το Παρίσι, άνοιξε νέους δρόμους για την πρόσληψη του παιδικού θεάτρου και ως εργαλείου κατανόησης της κυπριακής τραγωδίας, ενώ σημαντική ήταν και η συμβολή της στη διδασκαλία του θεάτρου στην εκπαίδευση. Μόλις το 1983 εμφανίζεται ξανά μια γυναίκα με την ιδιότητα του σκηνοθέτη στον ΘΟΚ: αυτή ήταν η μεγάλη Βουλγάρα δασκάλα του θεάτρου Yuliya Ognyanova (1923– 2016) με το έργο Προσπάθεια για πέταγμα. Ακολούθησε το 1988 η Δέσποινα Μπεμπεδέλη. Το κραυγαλέο κενό πάσχιζε να καλύψει στις παραγωγές της Κεντρικής, της Δεύτερης (αργότερα Νέας) και της Παιδικής Σκηνής η ασυμβίβαστη Μόνικα Βασιλείου, που μέχρι και το 2008 υπέγραψε συνολικά δεκαοκτώ σκηνοθεσίες στον Ορ- γανισμό. (ΓΣ) 3.5 ΜΟΝΙΚΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ (1936–2011)
RkJQdWJsaXNoZXIy MTUzMzM1NQ==